'Bule, picture?'

Indrukwekkend!

Voor zover wij gezien hebben, zijn wij een van de weinige ''Bule'' in Surabaya.  Bule betekent buitenlander en als wij door plekken in Surabaya lopen, zie je verder weinig toeristen. Wij bezochten de dierentuin in Surabaya en werden vaak (ongevraagd) op de foto gezet. Daarentegen waren er ook mensen die het wel vroegen en uiteraard gingen we met hen op de foto.  Als Nederlander wordt er vaak aan je gevraagd om met je op de foto te gaan, dit komt onder andere doordat het voor Indonesische mensen vrij duur is om naar het buitenland te gaan. Zij vinden het daarom erg bijzonder.

​Panas, panas!! (warm)

​We stapten uit het vliegtuig en kwamen aan in een temperatuur van 32 graden, wel even wat anders dan de -2 graden op dat moment in Nederland. 

Toen wij aankwamen in Indonesië, bleek mijn backpack nog in Singapore te liggen. Dit was geen reden om daardoor mijn dag te laten verpesten. Doordat ik mijn Ukulele in mijn handbagage meegenomen had, was er verder geen ruimte voor een extra setje kleren in mijn handbagage. Gelukkig hadden Jan en Matthijs genoeg kleren. Achteraf bleek dit niet op een korte broek na niet nodig, want mijn backpack kwam dezelfde avond nog aan.

Buiten stonden Ibu, Eulis en Lina al op ons te wachten.

Wij werden door Ibu en een taxi chauffeur naar ons nieuwe huis gereden. Het verkeer in Indonesië is echt niet te vergelijken met het in Nederland. Allereerst rijden ze links en is het verkeer erg druk. Daarnaast rijden overal waar mogelijk motors en brommers tussendoor. Je wordt ingehaald van links en van rechts. Daarnaast lopen er verschillende mensen op de straat, om mensen te helpen om in te voegen vanuit hun parkeerplaats.

​Omgeving

Townsquare Surabaya, een mall vierhonderd meter verderop, hebben wij al gauw ontdekt. Een groot winkelcentrum op zo’n afstand is voor mij erg bijzonder, aangezien de dichtstbijzijnde supermarkt normaal gesproken 5 kilometer verderop is.  Ook dichtbij zit de dierentuin van Surabaya, deze heet Binatang en is vroeger gesticht door de Nederlanders in Indonesië.

Wij wonen bij Ibu haar huis en zij heeft voor het negende jaar nu Nederlandse mensen thuis. Ibu vindt het leuk om Nederlands te leren en kan daarnaast een Nederlands lied zingen dat ik amper ken. Daarbij de molen. Ibu kent veel Nederlandse woorden en wil nog meer leren. Naast Ibu haar huis zit het weeshuis Yayasan Kartini. Hier zitten een stuk of 18 wees(kinderen), maar niet alleen kinderen maar sommigen zijn 55 of 60 jaar oud. Naast activiteiten bij het weeshuis, zullen wij voornamelijk lessen geven op twee scholen:

SD Pembangunan Jaya 2 – Sidoarjo

Op vrijdag 9 februari werden we door Eulis opgehaald, om haar school te bekijken. In Nederland zouden we 15 minuten doen over de afstand naar de school, maar hier duurde het een uur. Dat maakte niks uit: we hadden leuke muziek en hadden genoeg te zien. Over het verkeer kon ik mij blijven verbazen. Alles rijdt dwars langs elkaar heen, haalt elkaar van alle kanten in, maar toch gaat het goed. Men laat alleen zien dat zij op de wegrijden door te toeteren.

Toen wij op school aankwamen, stonden alle kinderen buiten op ons te wachten. Met drums, klokkenspel en andere instrumenten.

We stapten uit de auto en kregen direct een batik, een typisch Indonesisch doek met een patroon van de plaats Sidoarjo. Daarnaast kregen wij een hoedje van de school, dat we verder de hele dag droegen.

We maakten kennis met alle leerkrachten van de personen en kregen eerst een rondleiding bij de kindergarten, waar kinderen tot zeven jaar naar school gaan. Deze kinderen hadden een act voor ons en maakten heel mooi muziek. Niet te geloven hoe gedisciplineerd deze kinderen zijn en wat zijn ze getalenteerd. 

Ik voelde me vereerd dat zij dit allemaal speciaal voor ons deden en ik was oprecht verbaasd over de kwaliteit van het muziekspel van de kinderen. Hun focus en hun spel, echt geweldig.

Vervolgens maakten we kennis met de andere gedeelten van de school, de elementary school, de junior highschool en de senior highschool. Wat een geweldige kennismaking met deze school. Heel veel kinderen wilden onze handtekening en we werden enorm vaak op de foto gezet.

Voordat een foto gemaakt wordt, gaat het eigenlijk als volgt: satu, dua, tiga (click). Vervolgens gaat een ander de foto maken en komt de fotograaf op de foto. En dit gaat nog wel even door.

Iedereen hier is zo behulpzaam en vriendelijk: ze maken zich elke keer zorgen of je wel genoeg te eten krijgt. Zaterdag was er een competitie van verschillende Indonesische culturele dansen, waarbij kinderen in erg mooie kleren gekleed waren. De leerkrachten hadden een plek vooraan voor ons gereserveerd en we kregen erg veel eten en drinken om te proeven.

​Al Falah

​Al Falah is een moslimschool in Surabaya, waar de jongens en meiden in aparte klassen les krijgen. Hier kregen wij de mogelijkheid om te kijken bij lessen en zelf ook al activiteiten te verrichten.  Ik heb een Engelse activiteit gedaan, een activiteit met de gitaar en de kinderen ''hoofd, schouders, knie en teen'' geleerd.

Wij zijn hier nu bijna een week, maar wat vind ik het nu al geweldig!! Wat een geweldig land, met een mooie cultuur die ik graag nog beter wil leren kennen. Ik heb al super toffe mensen leren kennen, die ons meer van het land willen laten zien. Morgen hebben we een cultuurdag op de stageschool. Ik ben benieuwd!