Surabaya semangat! (stay strong)

In de afgelopen twee weken weer een hoop meegemaakt. Laatste weekje op stage met een moeilijk afscheid, een Indonesische bruiloft, een vierdaagse trip naar Singapore en op dit moment bevind ik mij in Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië.

Waarschijnlijk hebben jullie het vanuit Nederland meegekregen, maar er is sinds gisteren een terroristische aanval op Surabaya, de plaats waar ik voor drie maanden gewoond heb en dus ook stage gelopen heb. De stad waar ik altijd over zei dat ik me er veiliger voelde dan in Amsterdam. Dit zegt natuurlijk niks, want wat er nu gebeurd is, kan overal gebeuren. Kijk bijvoorbeeld naar Europa, een groot aantal landen hebben iets soortgelijks meegemaakt.

In Surabaya zijn een aantal kerken gebombardeerd, waaronder een kerk op nog geen kilometer van het huis waar ik gewoond heb. Er zijn nog steeds verschillende bombardementen gaande en de politie is druk bezig om de bommen op te sporen. Wat een chaos, ik ben dan fysiek niet meer in Surabaya, maar ik krijg via de telefoon van alles mee. Daarnaast zitten al mijn stagekinderen, de leraren en mijn gemaakte vrienden dus in Surabaya.

In een artikel stonden de namen van een aantal terroristen al beschreven: het ging hier om een gezin, waarin ook de kinderen werden gebruikt om te bombarderen. Te bizar voor woorden. Zelfs het adres van de mensen stond in het artikel beschreven: ze woonden zelf ook in Surabaya, maar 13 kilometer van mijn huis. Gelukkig is tot nu toe iedereen die ik ken nog ongedeerd, maar helaas is het nog niet voorbij.

Tot zover even over de huidige situatie.

​Het laatste weekje stage

In de laatste stageweek liep ik een dag stage op de basisschool, een dag op de junior highschool en een dag op de senior highschool. Wat heb ik genoten van elke dag, wat een bijzondere kinderen en momenten heb ik weer meegemaakt. Het begon de woensdagmorgen gelijk heel bijzonder. Van een jongen uit grade 3 kreeg ik twee batik overhemden, omdat ik de zondag ervoor jarig was. Zo attent en uiteraard niet nodig, maar geloof me, ik had op dat moment geen beter cadeau kunnen krijgen. Op zondag zou ik namelijk een bruiloft hebben, waarvoor ik anders nog een batikoverhemd moest halen, maar het probleem was dat ik tot zondag helemaal volgepland zat. Tot mijn verbazing waren deze overhemden nog goed voor mijn maat ook.

        - Wedding problem solved. 

​Ik gaf tot aan het einde van de periode aan alle verschillende klassen les en ik heb een erg goede klik met de klas 2A. De leraar, Debby, is echt een topper en de kinderen zijn zo tof. Daarom heb ik gevraagd of ik op mijn laatste lesdag op de SD, in ieder geval nog aan deze klas mocht lesgeven. Dit werd ingepland en ik had volgens het rooster,voor mijn gevoel veel te veel tijd voor de rekenles gekregen, niet wetend dat zij in de laatste driekwartier, voor mij een verrassingsfeestje hadden georganiseerd. Ik werd met een slappe smoes even het lokaal uitgestuurd. Andy, een leraar van de school kwam me halen en stuurde me vervolgens naar Fajar, een leraar sport. Ik ging dus maar gewoon even bij hun les zitten. Waar vervolgens helemaal niks van mij gevraagd werd. Daarna was het tijd om terug naar het klaslokaal te gaan.

Ik kwam binnen en mocht gaan zitten. De kinderen hadden allemaal verrassingen voor mij, veel zelfgemaakte briefjes en knutselwerkjes, een fotolijstje met hen erin en ze hadden lang zal ze leven geleerd. 

​Geweldig hoe die kinderen dit zelf bedacht hadden. Uiteraard heeft de leerkracht hen geholpen, maar het initiatief kwam vanuit de kinderen.

​De jongens hadden zelfs nog een act gemaakt. Ze hadden gitaren en zongen het lied Sampai Jumpa (tot ziens), omdat maandag mijn laatste dag zou zijn. In deze klas zitten ook Kayla en Nayla, de meisjes waar ik in mijn vorige blog al overschreef. (please promise me you'll never leave Indonesia) Nayla en een ander meisje uit de klas Gaby waren zo vreselijk hard aan het huilen. Wat het ervoor mij ook niet makkelijker op maakte.​

Wat zou ik graag nog wat extra tijd op deze school door mogen brengen. Ook op de SMP en SMA twee leuke laatste lesdagen gehad.

Op zaterdag vertrok ik met Eulis naar Malang, om haar broer op te halen. Hij studeert nu namelijk daar. Een mooie reden om naar Cafe Sawah te gaan. Het uitzicht daar is wonderbaarlijk en het eten was verrassend lekker! Je kijkt namelijk uit op een berg en de sawa's, de rijstvelden. Daarna hebben we haar broer opgehaald en zijn we uiteindelijk in Surabaya wat gaan avondeten. In dit restaurant moest je bij de kassa het eten bestellen en vervolgens je naam doorgeven. Er was een zaal beneden en boven. Het was vrij groot en het was daarom erg hilarisch. Je hoorde de namen door het restaurant galmen. Ayu, Ayu?!! En er werd steeds harder gegild. Na een aantal minuten waren ze nog steeds opzoek naar Ayu. Aangezien de g en andere klanken in het Nederlands erg lastig zijn voor Indonesische mensen, waren wij de moeilijkste namen aan het bedenken, voor als we de volgende keer daar zouden komen. Waarschijnlijk gaan we hier aan het einde van de maand nog even een keer eten.

In Indonesië heeft iedereen het over de film Avengers en daarom besloten wij dat we daar ook maar heen zouden moeten gaan.

De film begon om twaalf uur midden in de nacht. In Indonesië is het zo dat als je de première klasse boekt, je stoelen hebt die vergelijkbaar zijn met een bed. Iets te comfortabel op dat tijdstip voor mij, ik heb namelijk weinig van de film meegekregen.  

De volgende dag was het tijd voor de Indonesische bruiloft van Yuanita en Restu, twee leraren van de school. Wat een belevenis en erg interessant en bijzonder om dit mee te mogen maken.

​Het afscheid

Met een brok in mijn keel, werd ik deze dag veel te vroeg opgehaald. Om zes uur al en deze dag zou ik tot tien uur 's avonds op school blijven. Op naar de school. Alle kinderen van de basisschool stonden buiten: tijd voor de ceremonie, waarin de Pancasila en andere belangrijke zaken naar voren kwamen. Daarna was het tijd om voor mij te gaan speechen. Ik keek naar al die kopjes van de kinderen en het idee dat ik hen (in ieder geval voorlopig) niet meer zou zien, maakte het erg lastig. Het kostte me erg veel moeite om te speechen voor hen. Achteraf gingen we met alle klassen op de foto, uiteraard met mijn bejankte gezicht. Te gênant voor woorden, maar wat ga ik deze kinderen missen.

Daarna ging ik naar de SMA, waar ik gewoon alle klassen een voor een langs ging. Dit was vrij goed te doen en erg gezellig met hen. Daarna ging ik naar SMP, de junior highschool. Hier was ook een hele happening van gemaakt.

Een aantal studenten namen hierin de leiding en ze hadden verschillende dingen georganiseerd. Een soort quiz en ook een dans. Een van de opdrachten die ik kreeg was dat ik dertig seconden volledig in het Bahasa Indonesia moest praten. Na 25 seconden wist ik niet meer wat ik moest zeggen, omdat ik alleen maar aan het denken was hoe graag ik nog langer tijd met deze kinderen had doorgebracht.

Uit elke klas werd er een speech gedaan en ook ik moest weer speechen. Weer kon ik sommige leraren en kinderen echt niet aankijken. Wat was het moeilijk, maar wat ben ik dankbaar dat ik hier stage heb mogen lopen.​

​''Thanks for being an important part of the most amazing experience in my life sofar.''

​Met mooie herinneringen kijk ik met een enorm goed gevoel terug op de geweldige periode op de school.

​Die avond was er nog een evenement op de school, waarin we met een telescoop Jupiter gingen bekijken! Erg interessant, maar het duurde tot tien uur en ik moest hierna nog mijn tas inpakken voor het volgende avontuur..

​Op naar Singapore

Debby, Eulis en Tutty kwamen naar het vliegveld en ik heb hier de laatste tijd met hen doorgebracht. Mijn vlucht naar Singapore, was mijn tweede vlucht (van de tien) vanuit Indonesië zonder vertraging. Toen ik in Singapore aankwam ging het allemaal vrij makkelijk. Het verkeer en alle zaken zijn goed geregeld. Het is makkelijk om ergens te komen met de trein en al snel had ik veel verkend van de stad. 

Erg leuk was dat ik Lilyanne uit Singapore nog gezien heb. Wij hebben elkaar afgelopen zomer in Frankrijk in Thaize, een kloostergemeenschap waar ik voor school heen ging, leren kennen.

Een mooie stad, maar de natuur is zo gemaakt door de mensen, waardoor Indonesië voor mij meer bijzonder is. En dat terwijl Singapore super schoon is, goed geregeld is in tegenstelling misschien tot Indonesië. 

​​Kuala Lumpur- Maleisië 

​​Een stad, waar ik me in tegenstelling tot Singapore gelijk thuis voelde. Het Maleis lijkt erg veel op Indonesisch. Daardoor herken ik veel woorden en ik heb hier vooral lekker rustig aan gedaan en de stad op eigen kracht verkend. Mijn hostel zit in de Bukit Bintang, de straat waar veel te doen is. 'S avonds is hier altijd livemuziek en dit kan ik zelfs vanaf het balkon van mijn hostel horen. 

​Vanaf morgen ga ik terug naar Indonesië om mijn laatste twee weken hier door te brengen. Ik begin op Lombok, ga misschien naar Flores en eindig weer in Surabaya, om vanuit daar met een aantal leraren nog naar de Ijen vulkaan te gaan.

Nu maar hopen voor mijn vrienden, alle leraren en de kinderen dat de situatie snel onder controle is!